تاثیر دو روش تمرین درمانی بر کمردرد مزمن پرسنل نظامی

اهداف: کمردرد مزمن غیراختصاصی یکی از شایع ترین علل غیبت کاری می باشد. ورزش درمانی، یکی از مهم ترین درمان های توصیه شده به این بیماران است. هدف از این مطالعه، مقایسه تأثیر دو روش تمرینی متداول و پیلاتس بر کاهش درد و بهبود عملکرد کمردرد مزمن غیراختصاصی زنان شاغل می باشد. روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی 45 زن شاغل مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در یکی از سه گروه: گروه متداول (15 نفر)، گروه پیلاتس (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر)؛ تقسیم بندی شدند. طول مدت درمان برای دو گروه تجربی 8 هفته بود. میزان درد و ناتوانی به ترتیب به وسیله شاخص بصری درد(vas) و پرسش نامه ناتوانی عملکردی (oswestry) ارزیابی شد. یافته ها با استفاده از آزمون تی همبسته و واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت(05/0>p). یافته ها: بعد از درمان، میانگین درد و ناتوانی در گروه های تجربی کاهش یافت (001/0 >p). در آنالیز اطلاعات بین دو گروه تمرینی، تفاوت معنی داری در کاهش شدت درد و ناتوانی مشاهده شد (05/0p=). درحالی که در گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری در دو متغیر دیده نشد (05/0p >). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، تمرینات پیلاتس نسبت به تمرینات متداول در کاهش شدت درد و ناتوانی مؤثرتر واقع شد و می تواند به عنوان یک برنامه مکمل بسیار مفید باشد.